Z tego artykułu dowiesz się:
Stosowanie THC i innych kannabinoidów u zwierząt to wciąż mało zbadany i nagłaśniany temat. Szczególnie rzadko jest poruszany w kontekście zatruć naszych pupili. Problem zaobserwowano w krajach wiodących pod względem kultury konopnej. Chciałabym na tym przykładzie przybliżyć temat nieumyślnej ekspozycji czworonogów na kannabinoidy.
W ciągu ostatniej dekady obraz prawny marihuany zmienił się diametralnie zarówno w Stanach Zjednoczonych, jak i Kanadzie. Większość stanów w USA zezwala na używanie konopi indyjskich (marihuany) w jakiejś formie – niektóre wyłącznie do celów medycznych, a inne do celów rekreacyjnych – mimo że na szczeblu federalnym jest to nielegalne. Od października 2018 r. prawo kanadyjskie zezwala na zażywanie rekreacyjne, ale też marihuana medyczna jest dostępna we wszystkich prowincjach.
W połączeniu z tymi trendami dramatycznie wzrosła częstość ekspozycji na marihuanę i zatrucia zwierząt domowych, donosi Pet Poison Helpline – centrum kontroli zatruć zwierzęcych. Ten wzrost jest prawdopodobnie spowodowany zwiększoną dostępnością substancji. Z tego powodu konieczne jest, aby lekarze weterynarii zrozumieli, w jaki sposób powszechne rodzaje produktów z marihuaną mogą wpływać na ich pacjentów po celowej lub niezamierzonej ekspozycji. Problem wymaga wzrostu świadomości i wiedzy wśród właścicieli zwierząt. I temu służy dzisiejszy artykuł!
Wyszukałam dla Was w tym celu zestawienia właściwości produktów zawierających marihuanę i kannabidiol (CBD) z listą coraz bardziej wspieranych korzyści terapeutycznych. Wreszcie, omówię zostały syntetyczne produkty wzorujące się na marihuanie (syntetyczne kannabinoidy SCB), nielegalne substancje o znacznie większym powinowactwie do receptorów kannabinoidowych niż tradycyjna marihuana, które pozostają dostępne jako „narkotyki uliczne”.
Na początek trochę historii
Marihuana była przedmiotem kontrowersji politycznych na początku XX wieku w Stanach Zjednoczonych. Używano jej w weterynarii do 1937 roku, kiedy to ta możliwość została zniesiona po uchwaleniu ustawy o podatku od marihuany —ustawa nakładająca podatki i nadmiernie surowe kary na weterynarzy i innych pracowników służby zdrowia, takich jak lekarze i dentyści. Karanie za posiadanie w celach rekreacyjnych zostało wprowadzone w latach 50. XX wieku. W 1970 roku, zgodnie z Ustawą o Substancjach Kontrolowanych, marihuana została sklasyfikowana jako lek kontrolowany przez Wykaz I, co oznacza „narkotyk bez obecnie akceptowanego zastosowania medycznego i o wysokim potencjale do nadużywania”. Przykłady innych narkotyków z Wykazu I obejmują heroinę, LSD, MDMA i pejotl.
Struktura CBD, głównego niepsychoaktywnego kannabinoidu, została odkryta w 1963. Projektowanie syntetycznych odmian THC rozpoczęło się w latach 60. w poszukiwaniu zarówno leków przeciwbólowych, jak i receptorów endogennych, które są obecne u ssaków na które działa THC, CBD i inne kannabinoidy. Receptory kannabinoidowe odkryto w 1988 r., a swoiste receptory CB1 i CB2 sklonowano w 1990 r. i 1993. Na początku lat 90. zidentyfikowano je jako receptory sprzężone z białkiem G, na które wpływają endogenne kannabinoidy, zwane endokannabinoidami.
Marihuana i SCB stały się najczęściej używanymi nielegalnymi narkotykami na świecie i większość krajów klasyfikuje je jako substancje szkodliwe. W Stanach Zjednoczonych marihuana jest jednym z najczęściej stosowanych substancji psychoaktywnych zaraz po alkoholu i papierosach. Odmiany SCB opracowane w celu naśladowania THC również zyskały popularność ze względu na swoje właściwości odurzające zwłaszcza od 2009 roku.
Marihuana i SCB stały się najczęściej używanymi nielegalnymi narkotykami na świecie i większość krajów klasyfikuje je jako substancje szkodliwe.
Układ endokannabinoidowy u ssaków
Podobnie do receptorów opioidowych (tj. delta, kappa, mu) które są aktywowane przez endogenne peptydy opioidowe (np. endorfiny), ssaki mają receptory kannabinoidowe w błonach plazmatycznych, które są aktywowane przez endogenne ligandy zwane endokannabinoidami.
Układ endokannabinoidowy obejmuje złożoną sygnalizację wewnątrzkomórkową, w tym enzymy do biosyntezy i aktywacji ligandów co odgrywa fizjologiczną rolę w kilku układach, głównie neurologicznym i immunologicznym.
Dwa najbardziej znane i dobrze zbadane endokannabinoidy to anandamid (AEA) i 2-AG, które organizm wytwarza „na żądanie”, na stres. Wiążą się one z receptorami sprzężonymi z białkiem G i pełnią kilka funkcji neuroprzekaźnictwa.
Głównymi celami dla endokannabinoidów i THC są receptory kannabinoidowe 1 i 2 (CB1 i CB2). Receptory te są obecne na neuronie postsynaptycznym i działają poprzez wsteczne synaptyczne mechanizmy sygnalizacyjne, hamując uwalnianie neuroprzekaźników z neuronów presynaptycznych. Endokannabinoidy są od 4 do 20 razy słabsze niż THC i mają znacznie krótszy czas działania. Podawanie egzogennych kannabinoidów, takich jak THC lub syntetycznych analogów zakłóca subtelny proces sygnalizacji endokannabinoidowej i może powodować urojenia, halucynacje, paranoję i uspokojenie.
Receptory CB1 są zlokalizowane głównie w ośrodkowym układzie nerwowym (OUN) o niższym stężeniu w obwodowym układzie nerwowym (PNS). W OUN CB1 bierze udział w funkcjach poznawczych, emocjach, ruchu, głodzie i neuroprotekcji zarówno w zdarzeniach pourazowych, jak i zwyrodnieniowych choroby. Sensoryczne i autonomiczne receptory CB1 są zaangażowane w percepcję bólu, skutki naczyniowe, żołądkowo-jelitowe i oddechowe. CB1 odpowiada za psychotropowe działanie THC. Aktywacja hamuje wsteczne uwalnianie acetylocholiny, dopaminy, GABA, serotoniny, histaminy, glutaminianu i/lub noradrenaliny. Receptory CB2 znajdują się głównie w PNS i są niepsychotropowe. Zaangażowane są w zmniejszanie stanu zapalnego i łagodzenie przewlekłego bólu. Aktywacja hamuje produkcję prozapalnych cytokin, a następnie uwalnianie cytokin przeciwzapalnych.
Terapeutyczny potencjał marihuany
Chociaż marihuanę uważa się za narkotyk z potencjałem do nadużywania, terapeutyczne korzyści kannabinoidów nie zostały zignorowane. Od lat 80. XX wieku syntetyczne leki na bazie THC dronabinol (Marinol) i analog nabilonu (Cesamet) były stosowane w leczeniu braku apetytu i nudności u pacjentów po chemioterapii i chorych na AIDS.
Siła THC w uprawianych na nielegalną sprzedaż konopiach wzrosła w ostatnich dziesięcioleciach w Stanach Zjednoczonych znacząco. Średnie stężenie THC w marihuanie w latach 60. wyniosło 1,5% i wzrosło do 3,5% w połowie lat 80. W latach 1995 i 2014 stężenie wzrosło odpowiednio z 4% do 12%, podczas gdy stężenie CBD jednocześnie spadło z 0,28%. do mniej niż 0,15%. Silniejsza od tradycyjnej marihuana i zyskuje popularność w Stanach Zjednoczonych prawdopodobnie ze względu na zapotrzebowanie na rośliny o silniejszym działaniu psychoaktywnym.
W roślinach konopi THC jest najbardziej skoncentrowane w pąkach kwiatowych, a następnie w liściach, łodygach i korzeniach. Nasiona nie zawierają znaczących poziomów THC. Jointy marihuany (papierosy) zazwyczaj zawierają od 0,5 do 1 g materiału roślinnego o stężeniu THC wahającym się od 0,4% do 20%. Średni 1 g joint zawiera 150 mg THC. Uważa się, że wysokie stężenia THC w roślinach uprawnych są wynikiem krzyżowania i całorocznych upraw hydroponicznych. Haszysz zazwyczaj zawiera około 10% THC i olej haszyszowy 20 % do 50%.
Drogi ekspozycji zwierząt na THC
Tak wysokie stężenia THC nie są najczęściej przeznaczone dla dużo mniejszych od ludzi czworonogów. Przypadkowe zetknięcie się zwierzęcia z przykładowo koncentratem może skończyć się poważnymi powikłaniami. Najczęstszą drogą przypadkowego narażenia na marihuanę u zwierząt jest połknięcie, chociaż niektóre z nich są narażone przez wdychanie bierne dymu lub nawet na skutek dymu celowo wydmuchiwanego w pyszczek.
Około 66% ekspozycji na marihuanę zgłoszonych do Pet Poison Helpline dotyczy zwierząt domowych spożywających domowe lub komercyjne artykuły spożywcze, leki na receptę takie jak dronabinol i nabilon. Produkty jadalne to najczęściej ciasteczka brownie lub ciasteczka zrobione z „masła konopnego”.
Masło/olej z marihuany może zawierać bardzo wysokie stężenia THC i stwarza większe ryzyko zatrucia niż spożycie samego materiału roślinnego. Ponadto czekolada obecna w żywności może również prowadzić do zatrucia i komplikować obraz kliniczny. Inne popularne produkty spożywcze to trufle, karmelki, żelki, lizaki, lody, pikantne wypieki, napoje itp. Wydaje się, że niewiele jest produktów spożywczych lub napojów, do których nie dodaje się marihuany.
Legalizacja zarówno rekreacyjnej, jak i medycznej marihuany bez budowania świadmości może zwiększyć narażenie zwierząt na różne nalewki, płyny do waporyzacji i związane z nimi waporyzatory oraz doustne preparaty, takie jak kapsułki i spraye podjęzykowe. Dawki i stężenia takich produktów mogą się znacznie różnić.
Działanie THC na psy
Doniesiono, że psy mają większą liczbę receptorów kannabinoidowych w mózgu w porównaniu z ludźmi, co może skutkować zwiększoną wrażliwością na psychoaktywne właściwości THC, które jest łatwo i szybko wchłaniane podczas wdychania. Wchłanianie jest wolniejsze i mniej przewidywalne po spożyciu.
Poniżej przedstawiono opis kliniczny zażycia marihuany w przypadku psów:
Minimalna dawka śmiertelna: większa niż 3–9 g materiału roślinnego na kilogram
Początek objawów: minuty (wdychanie), zazwyczaj w ciągu 60 minut (doustnie)
Wydalanie: 85% w kale z żółcią; 15% wydalane przez nerki
Okres półtrwania (biologiczny): 30 godzin; 80% THC jest wydalane w ciągu 5 dni
Powrót do zdrowia po spożyciu: następuje w większości przypadków w ciągu 24 godzin, potencjalnie do 72 godzin
Biodostępność (inhalacyjna, człowiek) 10% do 27% w zależności od częstotliwości stosowania.
Spożycie lub wdychanie THC wiąże się z wysoką zachorowalnością, ale niską śmiertelnością. Typowe objawy zatrucia u psów obejmują letarg, depresję ośrodkowego układu nerwowego, ataksję, wymioty (zwłaszcza w przypadku spożycia materiału roślinnego), nietrzymanie moczu/drybling, zwiększoną wrażliwość na ruch lub dźwięk, rozszerzenie źrenic, przeczulicę, nerwicę wzrokową. Ostre nietrzymanie moczu nie jest często obserwowane w przypadku innych ekspozycji na toksyny i może służyć jako pomocna wskazówka dla personelu weterynaryjnego do rozważenia ekspozycji na marihuanę/THC.
Mniej powszechne objawy to pobudzenie, agresja, niedociśnienie, tachykardia i oczopląs. Rzadkie objawy obejmują drgawki lub stany śpiączki. Napady padaczkowe mogą być również spowodowane przyjmowaniem substancji towarzyszących, takich jak czekolada lub inne leki.
Śmiertelność u zwierząt z powodu zatrucia marihuaną jest niezwykle rzadka. Zgłoszono dwa przypadki zgonów psów w związku ze spożyciem wypieków zrobionych z masła z marihuaną, chociaż przypadki się skomplikowały i dokładna przyczyna zgonu nie została ustalona. Na Infolinię Pet Poison Helpline nie zgłoszono żadnych zgonów związanych z marihuaną.
Ostre nietrzymanie moczu nie jest często obserwowane w przypadku innych ekspozycji na toksyny i może służyć jako pomocna wskazówka dla personelu weterynaryjnego do rozważenia ekspozycji na marihuanę/THC.
Kilka słów o kannabidiolu
CBD jest najbardziej znanym i szeroko dyskutowanym niepsychoaktywnym fitokannabinoidem o stężeniu od 0,3% do 4,2% w roślinach konopi. Postuluje się, że ma szereg korzyści terapeutycznych, takich jak działanie przeciwdrgawkowe, przeciwzapalne, przeciwbólowe, przeciwnowotworowe, przeciwpsychotyczne i przeciwlękowe. U ludzi jego działanie może łagodzić i przeciwdziałać niektórym działaniom THC, w tym odwracaniu wywołanych THC deficytów pamięci u ludzi. Niektóre dane sugerują terapeutyczny efekt synergiczny, gdy CBD jest stosowane w połączeniu z THC.
Chociaż CBD nie ma właściwości psychoaktywnych, od sierpnia 2018 r. pozostaje substancją kontrolowaną w Wykazie 1 w Stanach Zjednoczonych. Produkty można znaleźć w niektórych aptekach z konopiami indyjskimi (w wybranych stanach) i są łatwo dostępne w Internecie. Nie są one zatwierdzone przez Agencję ds. Żywności i Leków (FDA) ani nie mają żadnego nadzoru nad jakością.
CBD a zwierzęta domowe
W 2015 r. FDA przetestowała różne „produkty zawierające CBD”, w tym te sprzedawane specjalnie dla zwierząt domowych i stwierdziła, że wiele z nich nie zawierało ilości CBD podanej na etykiecie (jeśli w ogóle), podczas gdy inne zawierały również nieoznakowane THC. Brak regulacji dla produktów zoologicznych naraża konsumentów na pozbawionych skrupułów producentów i produkty o niskiej jakości.
Pojawiają się dane dotyczące bezpieczeństwa ale i skuteczności terapii CBD u zwierząt domowych, szczególnie w przypadku padaczki i choroby zwyrodnieniowej stawów.
Pierwsze północnoamerykańskie badanie dotyczące skuteczności CBD w leczeniu choroby zwyrodnieniowej stawów u psów należących do klienta wykazało statystycznie istotne zmniejszenie bólu i wzrost aktywności u psów, którym podawano 2 mg/kg CBD co 12 godzin przez 4 tygodnie. Chociaż nie zaobserwowano żadnych obserwowalnych niepożądanych efektów klinicznych, 9 z 16 psów miało statystycznie istotny wzrost fosfatazy alkalicznej (ALP).
Z powodu braku właściwości psychoaktywnych i interakcji z receptorami CB1, oczekuje się mniej poważnych skutków w przypadku narażenia na przedawkowanie zwierzęcia w porównaniu z produktami zawierającymi THC. Jednakże ekspozycja może skończyć się źle poprzez produkty CBD niskiej jakości, które mogą zawierać nieoznakowane THC lub inne zanieczyszczenia. Spośród ekspozycji na CBD zgłoszonych do Pet Poison Helpline większość przypadków pozostała bezobjawowa, ale te, w których pojawiły się objawy, wydawały się podobne do ekspozycji na marihuanę, w tym letarg/depresja, ataksja i pobudzenie.
Inne ryzyko przypadkowego spożycia produktu CBD obejmuje narażenie na nośniki, takie jak oleje, alkohole lub ogromne ilości smakołyków czy nowe źródła żywności, które mogą powodować zaburzenia żołądkowo-jelitowe lub inne problemy.
Wpływ syntetycznych kannabinoidów na zwierzęta
SCB produkowane do celów rekreacyjnych stały się popularne w Stanach Zjednoczonych w 2000 roku, kiedy były początkowo sprzedawane jako „legal high”. Związki te są rozpuszczane w rozpuszczalnikach i nakładane na suszony materiał roślinny, przeznaczony do palenia jako alternatywa dla marihuany.
Są sprzedawane pod wieloma nazwami, w tym K2, Spice, Skunk, Wild Greens, Purple Haze itp. mogą być również oznaczone jako „kadzidło” lub „potpourri” i zawierają „ostrzeżenie”. Produkty te mogą być również połączone z innymi chemikaliami/narkotykami, takimi jak kofeina lub inne stymulanty. Jak fatalne skutki może przynieść stosowanie takich zamienników nikomu z naszych czytelników nie trzeba objaśniać. Chociaż początkowo były legalnie dostępne na stacjach benzynowych, w sklepach z dopalaczami i salonach tatuażu, wiele z tych produktów zostało zakazanych na mocy Ustawy o kontroli narkotyków syntetycznych z 2011 roku.
Dane dotyczące efektów klinicznych u zwierząt narażonych na SCB są ograniczone, chociaż odnotowano objawy podobne do tych obserwowanych u ludzi. Narażenie może nastąpić poprzez wdychanie lub połknięcie. Opis przypadku dotyczący zarówno właściciela zwierzęcia, jak i psa dotkniętego SCB, opisywał przeczulicę, drżenie, zwężenie źrenic, nadreaktywność na bodźce, ataksję, napady padaczkowe, agresję i łagodną kwasicę oddechową u psa.
Inny opis przypadku dotyczący przypuszczalnego zatrucia SCB zawierał szczegółowe oznaki postępującej ataksji, hipotermii, otępienia i okresowej agresji, ostatecznie doprowadziło to do bezdechu, drżenia i śpiączki.
Podsumowanie
Potencjał terapeutycznego zastosowania kannabinoidów w medycynie weterynaryjnej najlepiej można poprzeć badaniami medycznymi na ludziach i badaniami weterynaryjnymi na zwierzętach. Na przykład badając właściwości przeciwpadaczkowe, zbadano THC i stwierdzono, że jest stosunkowo obiecujący w leczeniu napadów padaczkowych u niewielkiej populacji kotów.
Wykazano również obiecującą skuteczność w leczeniu bólu, stanu zapalnego i świądu związanego z kompleksem ziarniniaków eozynofilowych u kotów oraz zaburzeń związanych z mastocytami i chorobami skóry u psów. Do chwili obecnej nie ma produktów kannabinoidowych regulowanych przez FDA do stosowania u zwierząt domowych. A to znaczy, że i w Unii Europejskiej takie regulacje nie obowiązują. Suplementy CBD można kupić w kilku firmach w postaci smakołyków, olejków, kapsułek i płynów do stosowania dla psów i kotów.
Narażenie na kannabinoidy tj. THC, CBD i SCB oraz zatrucia są coraz częstsze ze względu na zwiększoną dostępność. Ponieważ terapeutyczne korzyści kannabinoidów są poparte badaniami, a postrzeganie społeczne zmienia się, lekarze weterynarii prawdopodobnie zaobserwują postęp w sprawie legalizacji i dekryminalizacji marihuany czy poszczególnych kannabinoidów, a tym samym prawdopodobnie zauważą wzrost nieumyślnego narażenia zwierząt domowych na zatrucia. Czujne i staranne badania laboratoryjne z uważnym i empatycznym wywiadem są niezbędne, aby pomóc w diagnozowaniu i najlepszym leczeniu pacjentów posiadających zwierzęta.
Mądralińska, która ma zawsze dużo do powiedzenia. Absolwent dziwnego kierunku ekologiczno-ekonomicznego. W czasie wolnym ziołolecznictwo i sztuka. Plastyczna oczywiście. Jara ją też kosmos. Bardzo dużo empatii w jednym małym człowieku.
Źródło: A. Brutlag, H. Hommerding, Toxicology of Marijuana, Synthetic Cannabinoids, and Cannabidiol in Dogs and Cats.